T.error dhe Pabesi/Washingtoni i dha I.zraelit koordinatat për të shpëtuar familjen e një amerikani në Gaza. Por I.zraeli në vend ti shpëtonte i b.ombardoi pamëshirë
Ishte mesdita e 14 tetorit kur Ajman Alsajed mori telefonatën. Ishte vëllai i tij, Diaa, në telefon nga qyteti i Gazës, shtatë orë përpara vendit ku ndodhej Ajman, në SHBA. Diaa nuk kishte pësuar gjë, por kishte pasur një sulm ajror në shtëpinë e tyre familjare në Xhebelia. Disa nga të dashurit e tyre ishin vrarë, përfshirë nënën e tyre, Zahia. Të tjerët kishin mbijetuar - dhe tani ishin të bllokuar në rënojat e ndërtesës. "Ai më tha për vëllain tim: "Ai nuk mund të lëvizë dhe është i plagosur," kujtoi Ajman për lutjet e dëshpëruara të Diaas për vëllain e tyre të plagosur, Ashrafin. "Ai më tha: "Të lutem, të lutem - nëse mund të bësh diçka nga Amerika për të ndihmuar familjen."
Ajman nuk kishte shumë mundësi.
"Nuk dija çfarë të bëja," tha ai. “Ne e dimë se është e pamundur të gjesh dikë për të ndihmuar nga këtu. Por ne bëmë më të mirën.”
Në çdo rrugë që tentonte, Aymani vazhdonte të dilte bosh. Më në fund, pati një thvillim pozitiv: një mik e vendosi atë në kontakt me kreun e një organizate jofitimprurëse të D.C., i cili kishte një kontakt me Shtëpinë e Bardhë. Ayman u dha atyre adresën dhe koordinatat e shtëpisë së vëllait në Gaza.
"Ne i dërguam ato në mënyrë që ata të mund t'ia kalojnë izraelitëve për të sjellë ambulancën që t'i marrë njerëzit," tha Ayman.
Në Gaza, dita po afrohej me shpejtësi. Diaa Alsayed ishte ende në kontakt me familjarët e tij të mbijetuar në Xhebelia. Disa nga të afërmit e bllokuar kishin gjakderdhje për orë të tëra. Rreth orës 7:30 të mëngjesit, një mjek lokal më në fund arriti të hyjë në shtëpinë e tyre dhe t'i largojë fëmijët e plagosur. Mjeku tha se do të kthehej për të ndihmuar të rriturit e mbijetuar të dilnin jashtë.
Rreth 15 minuta më vonë, Diaa mori një lajm shkatërrues. Mjeku dhe shumica e fëmijëve ishin vrarë. Dhe shtëpia ishte sulmuar sërish. Vetëm një nga vëllezërit e tij dhe nipi i tij kishin shpëtuar.
Lajmi i sulmit u përhap shpejt nga pjesa tjetër e globit tek Ajman Alsajed dhe gruaja e tij Rachel. Në një bisedë me grupin jofitimprurës të cilëve u kishte përcjellë koordinatat e vendndodhjes së familjes së tyre në Gaza në mënyrë që ata ti kalonin në Shtëpinë e Bardhë, Rachel shkroi: "A ua dhatë atyre koordinatat?? Ata thejsht sa e goditën përsëri shtëpinë!”
Muaj përpara sulmit të tetorit që pothuajse fshiu atë që kishte mbetur nga familja e tij, Diaa Alsajed tashmë e njihte humbjen. Gruaja e tij dhe gjashtë fëmijët e tij ishin vrarë në një sulm ajror izraelit në Xhebelia.
Natën e 14 tetorit, sulmi i parë ajror në shtëpinë e tij familjare, Diaa ishte në qytetin e Gazës me fëmijën e tij të vetëm të mbijetuar, vajzën e tij Tala, kur mori telefonatën rreth orës 21:00. nga kunata e tij Sumeja.
“Më ndihmo, më ndihmo!”, kishte thënë ajo, tha Diaa për The Intercept. “Thirrni një ambulancë! Thirrni dikë! Dy nga fëmijët e mi kanë rënë dëshmor.” Ajo i tha Diaas se nëna e tij ishte vrarë dhe se familja e mbijetuar kishte nevojë për ndihmë urgjente.
Në atë kohë, ushtria izraelite ishte rreth 10 ditë në rrethimin e saj të vazhdueshëm të Gazës veriore. Sulmi kishte goditur veçanërisht rëndë kampin e refugjatëve Jabalia. Zyrtarët e OKB-së tashmë po paralajmëronin për kushte të tmerrshme, me dhjetëra mijëra njerëz të ndërprerë nga ndihma dhe civilë të panumërt të vrarë dhe të plagosur. Shumë kohë përpara rrethimit, kapaciteti i spitaleve dhe sistemeve të urgjencës ishte shkatërruar, por tani aksesi në kujdes ishte bërë edhe më i frikshëm.
"Unë u përpoqa të bëja thirrje për ndihmë, por shërbimi i ambulancës tha se nuk ishte në duart e tyre," tha Diaa. “Ata nuk mund të hynin në zonë sepse ishte shumë e rrezikshme, ambulancat ishin në shënjestër”.
Sumeja, Diaa dhe kunata e Ajman Alsajed, kërkuan ndihmë nga punonjësit e urgjencës vetë. Në një regjistrim të një telefonate nga ajo natë, ajo i shpjegoi dispeçerit se ajo dhe të mbijetuarit e tjerë nuk mund të dilnin nga shtëpia. Askush nuk kishte mundur t'u vinte në ndihmë.
"Kujdes, ushtria nuk është larg jush," i tha Fares Afana, punonjësja e urgjencës. “Deri më tani, ne nuk mund t'ju kontaktojmë. Dhe kjo - betohem në Zot - po na shkatërrohen zemrat.”
“Fatkeqësisht, historia e kësaj familjeje është mes dhjetëra historive të tjera ”, tha Nebal Farsakh, një zëdhënës i Shoqatës së Gjysmëhënës së Kuqe Palestineze. “Nga përvojat e mëparshme kur kishim edhe akses të koordinuar për stafin, shumë herë ambulanca ishte në shënjestër pavarësisht se ishte pjesë e misioneve të koordinuara.”
Ndërkohë, Diaa ishte ende në kërkim të një rruge për të shpëtuar familjen e tij. Ai iu drejtua gazetarëve.
"Doja të tërhiqja vëmendjen për tragjedinë që po shpaloset," tha ai, "dhe të mundësoja koordinimin me organizata si Kryqi i Kuq ose shërbimet e urgjencës."
Ai telefonoi korrespondentin e Al Jazeera në Xhebelia, Enes Sherif. Në një video të thirrjes me esh-Sherif të postuar në Instagram, Diaa shpjegon se të afërmit e tij u vranë ose u plagosën dhe asnjë ambulancë nuk mund të shkonte tek të mbijetuarit.
"Ekipet e shpëtimit më kontaktuan vetëm tani," i përgjigjet Sherifi Diaa-s. "Ata nuk mund të lëvizin për shkak të granatimeve."
Ajmani dhe gruaja e tij Reachel po përpiqeshin të kuptonin se çfarë të bënin. Marrja e një ambulance për familjen e tyre në Xhebelia do të kërkonte miratimin nga autoritetet izraelite. Ata u përpoqën të telefononin Gjysmëhënën e Kuqe, por ajo konfirmoi atë që i ishte thënë Diaa: Ambulancat e Gjysmëhënës së Kuqe nuk mund të kalonin ushtrinë izraelite.
Më pas, si qytetarë amerikanë, Ayman dhe Rachel iu drejtuan Ambasadës së SHBA në Jerusalem, por atje tashmë ishte natë. E vetmja zyrë e hapur ishte një tavolinë urgjence – vështirë se do të kishte një linjë të drejtpërdrejtë me ushtrinë izraelite.
Me tik tokun e akrepave të orës, ata vendosën të pyesnin miqtë nëse njihnin dikë që mund të ndihmonte. Interesimi përfundimisht do t'i afrojë ata me Sean Carroll, drejtori i organizatës jofitimprurëse Anera. Carroll, grupi i të cilit ofron ushqim dhe ndihmë mjekësore në Gaza, kontaktoi shpejt me një kontakt brenda në Shtëpinë e Bardhë, tha ai, duke marrë një përgjigje të menjëhershme.
"Ata po kërkonin koordinata," tha Carroll për The Intercept. Duke punuar me familjen Alsajed dhe kolegët e tij në terren, Carroll i dha informacionin një zyrtari të Këshillit të Sigurisë Kombëtare. “Ne u përpoqëm të japim koordinatat, por edhe një përshkrim se ku ishte shtëpia. Kështu që NSC i dha ato.”
Ai kontaktoi gjithashtu zyrën e ushtrisë izraelite të Koordinimit të Aktiviteteve Qeveritare në Territore, ose COGAT, e cila administron jetën civile palestineze në territoret e pushtuara, duke përfshirë logjistikën e urgjencës mjekësore. Carroll nuk mori një përgjigje të menjëhershme, por, me përpjekjet e Shtëpisë së Bardhë për të ndihmuar, heshtja nga COGAT nuk dukej shqetësuese.
"Nuk isha shumë i shqetësuar për komunikimin tim me COGAT," tha ai, "sepse e dija që Këshilli i Sigurisë Kombëtare dhe ambasada ishin në kontakt me ta."
Një zëdhënës i këshillit të sigurisë kombëtare konfirmoi për The Intercept se Shtëpia e Bardhë mori informacion në lidhje me sulmin fillestar dhe se agjenci të shumta, përfshirë Departamentin e Shtetit, ishin pjesë e përpjekjes për të ndihmuar.
“Administrata gjithashtu ua transmetoi informacionin e marrë nga kontaktet e familjes autoriteteve izraelite dhe OKB-së, për ndihmë të mëtejshme”, tha zëdhënësi, megjithëse ata nuk dhanë hollësi se cili departament i qeverisë izraelite apo zyra e OKB-së e morën informacionin.
Carroll tha se kontakti i tij në Shtëpinë e Bardhë i transmetoi atij se Ambasada e SHBA-së në Jerusalem ia kishte kaluar informacionin Komandës Jugore të Izraelit, dega ushtarake, zona e përgjegjësisë së së cilës përfshin Rripin e Gazës.
Ajman Alsajed ishte skeptik se përfshirja e Shtëpisë së Bardhë do të ndihmonte familjen e tij, duke pasur parasysh mbështetjen e palëkundur të administratës Biden për Izraelin. "Por unë doja të bëja diçka sado minimale," tha ai. "Unë thjesht doja të bëja gjithçka që mundem."
Në kohën kur Shtëpia e Bardhë u përfshi, kishin kaluar orë që nga sulmi fillestar. Në Gaza, Diaa Alsajed ishte ende në kontakt me të afërmit e bllokuar në rrënojat e shtëpisë.
“Gjatë gjithë natës, unë kam qenë në kontakt me ta dhe nuk kishte asgjë tjetër përveç frikës, ulëritjes dhe të qarit,” kujton Diaa. Gruaja e vëllait tim, Sumeja, vazhdonte të thoshte: ‘Fëmijët e mi u martirizuan para syve të mi dhe burri im u plagos’.
Me afrimin e mëngjesit, Diaa iu drejtua Ahmed Nexharit, një mjek dhe mik i familjes. Me gjakderdhjen e të afërmve të tij të plagosur, Diaa shpresonte që Nexhar të mund të ndihmonte. “Ai më telefonoi për të më thënë se po përgatitej të evakuonte të plagosurit dhe fëmijët nga shtëpia në një vend më të sigurt,” tha Diaa.
Ishte rreth orës 7:30 të mëngjesit kur Nexhari i tha Diaas se do të rikuperonte fillimisht fëmijët e plagosur dhe më pas do të kthehej për të rriturit e mbijetuar. Ishte një fije shprese pas një nate të gjatë dhe të dëshpëruar, por do të rezultonte e shkurtër.
"Kur e thirra" - doktorin - "rreth 15 minuta më vonë për t'i kontrolluar ata, një i panjohur u përgjigj në telefon dhe më tha se Dr. Nexhari ishte martirizuar," kujton Diaa. “Kur e pyeta se si kishte ndodhur, ai më tha se ushtria pushtuese kishte vënë në shënjestër Dr. Al-Nexhar dhe fëmijët që ai po shpëtonte ndërsa ata përpiqeshin të largoheshin nga zona.”
Nipi 8-vjeçar i Diaa dhe Ajman Alsajed, Mohammed, ishte një nga fëmijët që kishte shkuar me mjekun. Ajman tha se nipi i tij më vonë tregoi se kishte parë një dron që ndiqte grupin dhe ishte dëshmitar i sulmit që vrau El Nexhar dhe fëmijët e tjerë, por ai arriti të largohej.
"Ata i qëlluan, i ndoqën," tha Ajman Alsajed siç i kishte dëshmuar Muhamedi atij. Fëmija kishte mbetur prapa dhe kur filloi sulmi, dhe një fqinj e tërhoqi atë të sigurt në shtëpinë e tyre. “Dikush e hapi derën, e la të hyjë në shtëpi. Dhe kjo është ajo që e ndihmoi të mbijetonte.”
E habitur nga lajmet për atë që ndodhi me fëmijët, Diaa u përpoq të telefononte Sumayja-n. Në vend që të dëgjonte zërin e kunatës së tij, ishte Ashrafi, burri i saj dhe vëllai i Diaas, ata që u përgjigjën. Shtëpia ishte goditur përsëri nga izraelitët dhe Sumeja ishte vrarë.
Kur punonjësit e urgjencës më në fund mundën të arrinin në shtëpinë e Alsajed në Xhebelia, ata hasën trupat e mjekut dhe fëmijëve në rrugë, sipas Karim al-Hassani, një nga personat e parë në vendngjarje. Një video e marrë nga punonjësit e urgjencës tregon trupat e disa anëtarëve të familjes Alsajed, duke përfshirë më të voglin, Amalin 1 vjeç e gjysmë, i cili kishte një rrjedhje gjaku në kokë.
Pas kësaj, ekipi i shpëtimit shkoi në shtëpinë e Alsajed. “Ne hymë brenda dhe gjetëm dy persona të plagosur që jetonin dhe ishin të gjakosur”, tha al-Hassani për The Intercept. Ishte Ashrafi dhe një vëlla tjetër Alsajed, Hani. Megjithatë, lëndimet e Hanit ishin shumë të mëdha. “Kur mbërritëm në spital, ai kishte vdekur.”
Në mëngjes, rreth 11 orë pas sulmit fillestar ajror, Nexhri dhe 11 anëtarë të familjes Alsajed ishin vrarë, gjashtë prej tyre fëmijë. Të vetmit anëtarë të familjes që mbijetuan ishin Ashraf Alsajed, i cili tani është i paralizuar për shkak të lëndimeve nga sulmi, dhe Muhamed, fëmija i tij i vetëm i mbijetuar.
Një zëdhënës i ushtrisë izraelite tha se ata do të jepnin përgjigje për pyetjet vetëm nëse u jepeshin koordinatat e shtëpisë së familjes Alsajed. Për shkak të tematikës së historisë, The Intercept nuk i dha ato.
Në një video dërguar gazetarëve, Fares Afana, punonjësi i urgjencës që foli me Sumaja Alsajed një natë më parë, tha: "Nëse do të kishim vepruar që në momentin e parë, do të kishim mundur të lëviznim duke mos rrezikuar ekuipazhet e ambulancës dhe të mbrojtjes civile. Sikur vetëm jetët e këtyre grave dhe fëmijëve të mund të ishin shpëtuar.”
Ashraf, vëllai Alsajed që i mbijetoi sulmit, dhe djali i tij Muhammed janë aktualisht në një spital në Gazën veriore. Ajman dhe Diaa thanë se Ashraf është në dhimbje të vazhdueshme. Rimëkëmbja e tij pengohet nga sistemi i kujdesit shëndetësor të Gazës, duke përfshirë kufizimet izraelite për ilaçet dhe furnizime.
"Nuk ka asnjë kujdes të vërtetë mjekësor këtu," tha Diaa nga qyteti i Gazës. "Ai është krejtësisht i pashpresë dhe i shkatërruar."
Diaa gjithashtu shqetësohet për nipin e tij të ri, Muhamedin. “Ai pa vëllezërit e motrat e tij të shndërroheshin në copa dhe mbeti i traumatizuar,” tha Diaa. “Ai nuk mund të flejë. Ai zgjohet natën, duke bërtitur për nënën, babanë dhe vëllezërit e motrat e tij.”
Ndërsa kujdeset për vëllain dhe nipin e tij, Diaa po përpiqet gjithashtu të marrë ndihmë më të mirë mjekësore për vajzën e tij Tala - duke luftuar veten për t'u rikuperuar nga plagët e rënda të djegura nga sulmi ajror i dhjetorit që vrau gruan e Diaas dhe fëmijët e tjerë. E vetmja shpresë për vajzën dhe vëllain e tij të plagosur, tha Diaa, do të ishte evakuimi mjekësor, diçka që është bërë pothuajse e pamundur për shkak të kufizimeve izraelite.
“Ne jetojmë pa siguri, pa strehë, pa shpresë. Çdo natë kërkoj një cep ku unë dhe vajza ime mund të flemë”, tha Diaa. “Kjo luftë nuk po shkatërron vetëm ndërtesa; po copëton jetë. Na ka marrë gjithçka – familjet, shtëpitë, dinjitetin tonë.”
"Nuk ka fjalë për të kuptuar agoninë e asaj që po durojmë."
Mijëra milje larg, në SHBA, Ajman Alsajed duhet të mbështetet në lidhjet e paqarta telefonike me pjesën e familjes e tij të mbijetuar. Ai shqetësohet për sigurinë e tyre, por edhe për të ardhmen e tyre, me rrethimin izraelit të Gazës veriore që sjell tmerre të reja çdo ditë.
Mbështetja e vazhdueshme e administratës Biden për Izraelin, pavarësisht nga akuzat në rritje për atë që Amnesty International e shpalli si gjenocid, vetëm sa shton stresin e Ajmanit. Largësia nga familja e bën dhimbjen më të brendshme, duke pasur parasysh vendin ku jeton, pra SHBA.
"Kam ndihmuar të vras familjen time duke paguar taksat," tha ai. "Kjo më thyen zemrën." (pasi ai posedon pasaportë amerikane)/ Nga "The Interceptor"