SHTREMBËRIMI I QËLLIMSHËM (ANTIOSMAN) I HISTORIOGRAFISË – NJË NGA PADREJTËSITË MË TË MËDHA NDAJ SHQIPTARËVE
Shtrembërimi, zhvendosja dhe stereotipizimi i historisë sonë, veçanërisht në raport me periudhën osmane, ka qenë një ndër padrejtësitë më të mëdha ndaj shqiptarëve. Një qasje e tillë, e ndërtuar shpesh mbi keqinterpretime dhe paragjykime, nuk i shërben askujt.
Osmanët, larg të qenurit okupatorë në kuptimin që iu atribuohet sot, për një pjesë të madhe të popullsisë arbërore u shfaqën si stabilizues, mbrojtës dhe faktorë integrimi. Një etni e cila, para ardhjes së tyre, ishte e copëzuar, e dëmtuar nga luftërat e panumërta dhe gjysmë-e asimiluar nga fqinjët, gjeti brenda Perandorisë Osmane hapësira të reja zhvillimi. Nga popull i nënshtruar ndaj Serbisë, Bizantit, Venedikut, Napolit dhe Bullgarisë, shqiptarët u bënë pjesë e një superfuqie që sundonte Mesdheun, Ballkanin, Anadollin, Irakun, Arabinë, Egjiptin, Palestinën, Libanin, Algjerinë, Hungarinë, Vllahinë – dhe që ishte vetëm pak hapa larg Vjenës (me Qyprilinjtë) dhe Romës. Pa harruar Hajredin Pashë Barbarosën – shqiptarin që u shpall “mbreti i Mesdheut”.
