Kërkesa për arrestimin e Netanyahut një alarm zjarri/ A do t’i kushtohet vëmendje?
Jo-Ann Mort, për The Guardian
Pavarësisht se cili do të jetë vendimi përfundimtar i gjykatës penale ndërkombëtare, Izraeli ka hyrë në një epokë të re në lidhje me marrëdhëniet e tij me aleatët e tij perëndimorë, përfshirë Shtetet e Bashkuara. Veprimet që ajo ndërmerr kundër palestinezëve nuk do të kalojnë më pa u llogaritur.
Kjo situatë u përshpejtua nga lufta me Hamasin. Por realiteti është se llogaria ndërkombëtare do të kishte ardhur sido që të ishte. Kjo për shkak se një pushtim 57-vjeçar i popullit palestinez pa një zgjidhje të drejtë, i shoqëruar me një qeveri fashiste, raciste të udhëhequr nga kryeministri, Benjamin Netanyahu, dhe të përforcuar nga udhëheqësit e kolonëve të ekstremit të djathtë Bezalel Smotrich, ministri i financave dhe Ministri i Sigurisë së Atdheut, Itamar Ben-Gvir, nuk mund të luajë pa pasoja në shoqërinë e sjellshme globale.
Është mbresëlënëse që në të njëjtën ditë me shpalljen e ICC-së për një kërkesë për urdhër-arreste për Netanyahun dhe ministrin e mbrojtjes, Yoav Gallant, qeveria Netanyahu bëri një lëvizje, përsëri, për të minuar demokracinë izraelite. Boja në deklaratën e ICC-së nuk ishte tharë as përpara se ministri izraelit i komunikimit, Shlomo Karhi, sekuestroi pajisjet e raportimit të Associated Press, duke pretenduar se AP kishte injoruar paralajmërimet dhe po ofronte burime lajmesh për Al Jazeera-n, një media tani e dëbuar në Izrael. (Ai u detyrua të ndryshojë vendimin e tij të njëjtën ditë pas kundërshtimit të ashpër të SHBA-së.)
Përveç mbylljes së Al Jazeera me krijimin e një ligji të ri izraelit për median (legjitimiteti i të cilit po sfidohet në gjykatat izraelite), ministri izraelit Karhi nuk njeh kufij. Ai gjithashtu ka tentuar të çmontojë Kan, median publike izraelite, sepse shefi i tij e sheh atë të papërshtatshme për interesat e tij personale. Deri më tani, në këtë pikë, ai ka dështuar.
Në mënyrë të ngjashme, në të njëjtën kohë që qeveria Netanyahu u tërbua kundër urdhërit të ICC-së, ajo lejoi banditë renegatë të sulmonin kamionët në rrugën për në Gaza me furnizime të nevojshme dhe urgjente ushqimore. Kjo ka qenë një çështje e vazhdueshme në Izrael. Netanyahu ka refuzuar të ndalojë bastisjen e kamionëve të furnizimit nga një grup i organizuar aktivistësh të djathtë, në fakt të lidhur politikisht me Ben-Gvir, ministrin përgjegjës për policinë, të cilët kanë marrë politikën në duart e tyre duke shkatërruar furnizimet ushqimore që udhëtonin nga Izraeli në Gaza.
Unë nuk besoj se Izraeli ka një politikë që ka për qëllim ti vdesë urie banorët e Gazës, as nuk besoj se Izraeli, edhe nën këtë qeveri ekstreme, dhe Hamasi duhet të peshohen njësoj. Por unë me siguri mund të kuptoj pse disa, duke përfshirë ICC-në, do të akuzonin Izraelin për promovimin e një politike për uri masive brenda Gazës, bazuar në deklaratat e Gallant, i cili deklaroi në fillim të luftës se kishte planifikuar një “rrethim të plotë të Gazës”.
Qeveria izraelite duhet të mbrojë me forcë çuarjen e furnizimeve të nevojshme ushqimore në Gaza.
Një kryeministër kompetent, e lëre më një kryeministër që dëshiron të shihet nga aleatët globalë si i përgjegjëshëm, i drejtë dhe me moral, do të insistonte dhe do të siguronte që këto autokolona të mbroheshin. Por më pas, përsëri, një kryeministër i drejtë gjithashtu nuk do të vazhdonte të lejonte që Ben-Gvir të ishte pjesë e qeverisë së tij, e lëre më ta emëronte atë në radhë të parë.
Fjalët dhe veprimet kanë pasoja.
Kjo është e njëjta qeveri që tentoi një grusht shteti gjyqësor përpara 7 tetorit dhe vazhdon të kërkojë mënyra për të neutralizuar gjyqësorin izraelit, një nga shtyllat kryesore të demokracisë së dobësuar të Izraelit që, të paktën, ka ofruar një pengesë kundër veprimeve globale pikërisht si veprimi i ICC. Në të kaluarën e afërt, institucionet globale dhe vendet e jashtme janë siguruar se gjykata e lartë e Izraelit do të anulonte çdo veprim ekstrem të qeverisë izraelite.
Por jo me këtë qeveri. Në vend të kësaj, një nga ministrat kryesorë të saj sapo mori pjesë në një tubim në Spanjë të partive fashiste europiane që promovonin filozofinë e tyre që të përkonte me zgjedhjet e ardhshme të Bashkimit Evropian, të udhëhequr nga personalitete të njohura si kryeministri hungarez, Viktor Orbán dhe francezët e ekstremit të djathtë, udhëheqësja Marine Le Pen, as furnizuese e një rendi botëror demokratik dhe as besimtare në të drejtat ndërkombëtare të njeriut.
Kjo është një qeveri izraelite që lejon kolonët hebrenj në territoret e pushtuara palestineze në Bregun Perëndimor të vrapojnë mbi popullatat civile palestineze, duke shkatërruar të korrat dhe pronat dhe duke rrezikuar civilët e pafajshëm, pasi qeveria e saj grumbullon më shumë fonde për kolonët, shpërndan armë për civilë të patrajnuar dhe refuzon t’u përmbahet marrëveshjeve të nënshkruara tashmë nga Izraeli për të mbështetur financimin dhe marrëveshjet e tjera me Autoritetin Palestinez.
Ndërkohë, edhe Benny Gantz, i konsideruar si realist në kabinetin aktual të luftës izraelite dhe një kandidat potencial rival për kryeministër të Netanyahut, refuzoi të pranonte legjitimitetin e Autoritetit Palestinez në ultimatumin që ai sapo i dha Netanyahut për largimin nga vendi i përkohshëm i partisë së tij në qeverinë aktuale izraelite. Ai dëshiron që Netanyahu të përmbushë disa kërkesa, duke përfshirë formulimin e një plani real për kthimin e pengjeve dhe një skenar për çka do të ndodhë pas luftës në Gaza. Po ku qëndron realizmi në vizionin apo kërkesat që do të shmangin veprimet ndërkombëtare apo do të zgjidhin çështjen ekzistenciale të pushtimit? Bota është lodhur duke pritur që Izraeli të ofrojë një plan të besueshëm për Gazën, ose Bregun Perëndimor. Më shumë vende po njoftojnë se do të njohin një shtet të pavarur palestinez.
Çdo përmendje e të ardhmes duhet të përfshijë çështjen e lirisë palestineze. Kushdo që ka parë trashjen e pushtimit izraelit për gati gjashtë dekadat e fundit, e dinte se ishte vetëm çështje kohe para se një errësirë e tmerrshme të zbriste midis izraelitëve dhe palestinezëve për të detyruar pushtimin. Është e qartë se veprimet e tmerrshme të Hamasit të 7 tetorit nuk u parashikuan nga pothuajse askush si katalizator për momentin që jemi sot. Por ja ku jemi.
Duhet të ketë një fuqizim të Autoritetit Palestinez dhe një proces të vërtetë paqeje. Pa këtë, Izraeli do të vazhdojë të largohet nga demokracia aq shumë izraelitë e vlerësojnë, dëshirojnë dhe kanë nevojë.
Ky është një moment krize ekstreme, dhe vendimi i ICC është një alarm zjarri. Duke e quajtur vendimin “antisemitik”, siç e kanë bërë disa zyrtarë izraelitë, përfshirë Netanyahun, nuk do të zgjidhë gjë. Pavarësisht nëse Gjykata Ndërkombëtare Penale kishte të drejtë apo jo, ne kemi ardhur në një moment nga i cili nuk ka kthim prapa. Askush që kujdeset për të ardhmen e Izraelit nuk mund të qëndrojë mënjanë.
Përshtati në shqip /LAPSI.AL