Drita e “kështjellave të ateizmit” si letër lakmusi për errësirën e zemrave të “orientit” (Rasti i mjekut islamofob në Gjermani dhe jo vetëm)
Nga Alban Gorishti
Diku në një artikull propagandistik islamofob, shkruhej me shkronja të mëdha “Ateizëm në rritje në vendet e lindjes së mesme”. Si shembuj të këtij ateizmi me sfond oriental, autori i shkrimit, paraqiste në një video ilustruese ku një ish besimtar shfaqte një kopje të Kuranit të grisur në copa, një tjetër shfaqte një grua arabe me bikini duke gatuar dhe duke ngrënë proshutë derri dhe teksa diku tjetër shfaqej “simboli perëndimor të lirisë së shprehjes”, më saktë talljes dhe ofendimit të një bashkësie globale, duke mbajtur karikaturat blasfeme që portretizojnë Muhamedin a.s.
Të paktën pesë persona u vranë dhe dhjetëra u plagosën pasi një makinë u fut në një turmë njerëzish në një treg Krishtlindjesh para disa ditësh në qytetin gjerman të Magdeburgut. Ajo që pritej ishte asocimi me ndonjë atentat me sfond religjoz, duke ia faturuar islamit apo muslimanëve tërë koston e ndodhisë. Por fatmirësisht ishte e kundërta, edhe pse një dozë e madhe habie i kaploi të gjithë kur mësuan dinamikat e kësaj ndodhie. Në qendër të saj ishte një mjek psikiatër me origjinë nga Arabia Saudite, por që kishte disa kohë (sipas tij) që ishte distancuar me shumë zhurmë nga feja islame të cilës (sipas tij) dikur i përkiste. Madje shpesh bënte deklarata agresive kundër “islamizmit dhe islamistëve” siç i quante ai duke pretenduar se ishte duke luftuar ndaj një armiku të përbashkët të Gjermanisë, e ky armik sipas tij ishte feja islame. Por nuk është shumë larg edhe rasti i dy burrave irakianë (Salwan Momika dhe miku i tij Salwan Najem) në Suedi dhe Danimarkë, të cilët dogjën, grisën Kuranin famëlartë, ish ushtar i një milicie famkeqe të krishterë, i cili emigroi në Suedi dhe mesa duket dëshiroi të fitonte simpatitë e atij vendi duke përdorur kartën e islamofobisë ekstreme. Vetëm se ekziston një specifikë goxha domethënëse këtu, mjeku psikiatër ishte prej një sekti të dalë nga islami (shiat e saudisë), një sekt larg burimit për nga tërësia e koncepteve besimorë dhe jetësorë. Teksa djemtë që grisën dhe dogjën Kuranin realisht ishin të krishterë arabë. Por edhe sikur të ishin musliman, çfarë pastaj...?
Në foton ilustruese të këtij shkrimi paraqitet një çast nga Gjermania ku drita e pasdites ndriçon kështjellën "Hohenzollern" në Baden-Vyrtemberg me sfond një qiell të errësuar gati të egërrsuar, ndërsa në foton përkrah pasqyrohet mjeku psikiatër në momentin e arrestimit. Teksa pashtë foton e kështjellës nuk e di pse më erdhi ndërmend çështja e kaderit, emigrimi i muslimanëve në vendet perëndimore, tjetërsimi identitar si mundësi potenciale, të harruarit e religjonit burimor, botës tjetër, Lindjes etj. Ajo që kam shprehur gjithnjë është se askush nuk mundet ta njohë vërtet Perëndimin pa njohur para tij Lindjen (jo vetëm si koncept gjeografik). Kur pashë këtë pamje mendova, me të vërtetë edhe ajo që përfaqëson ateizmin apo mosbesimin mundet të ndriçohet ndonjëherë por edhe ajo që përshfaq besimin/orientin mundet të mbulohet nga errësira.
Shkaku prej të cilit shumë njerëz të lindjes (besimtarë qofshin apo ateistë) ikin prej saj për tu vendosur më pas në perëndim nuk është tradita, feja apo ambjenti konservator por emotiviteti i gabuar që shumë syresh kanë për Zotin e tyre. Teksa këto shoqëri përdorin format më brutale për të thyer shpirtin, islami adopton metodat më përparimtare për ta çliruar intelektin nga klishe të imponuara. Islami propagandon lirinë e fjalës dhe inkurajimin për dialog. Shpesh Kurani u kërkon njerëzve të besimeve të tjera të japin argumentet e tyre. “Vallë, a adhurojnë ata të tjerë zota, në vend të Atij?! Thuaj: “Sillni provën tuaj!” Ky është mesazhi për ata që janë me mua dhe i atyre që kanë qenë para meje, por shumica e tyre nuk e di të Vërtetën dhe shmangen nga ajo” ”Kuran 21:25. Në fillimet e prosperitetit teknologjik sekularistët nisën ta emërtojnë veten si “të shndritshmit” për t’i dalluar ata nga besimtarët fetar, të cilët sipas klisheve moderniste u konsideruan si të “pandriçuar” nga drita e zhvillimeve teknologjike.Por ajo që shpesh “të shndritshmit” nuk arrijnë ta perceptojnë është pikërisht se realisht qeniet njerëzore mund të konceptojnë realitete vetëm brenda kornizës së kohës dhe hapësirës. Teksa besimtari me zemrën dhe shpirtin e tij beson/imagjinon, ashtu sikurse një matematicien ekuacionet e vështira, shumë përtej botës së njohur, një dimension përtej atyre të njohur që shkenca e “ndriçuar” sot po e fakton empirikisht ekzistencën e tij.
Fotoja në brendësi të shkrimit më rikujtoi thënien profetike ku pejgamberi ynë, a.s, pohon: “Vërtet, Allahu i Madhëruar krijoi njerëzimin në errësirë teksa Ai hodhi mbi ta dritën e Tij. Kushdo që u prek nga ajo dritë është i udhëzuar, e kush mbetet në errësirë mbetet në humbje.....” Transmeton Trimidhiu dhe Ahmedi. Ne jemi vendosur në një rrugë, me fatin tonë i cili realisht na paraprin, sapo të hyjmë në këtë botë. Megjithatë, vullneti dhe veprimet tona janë kuptimplotë sepse, me vullnetin e Zotit, ato janë shkaqet e ndryshimit të kursit të jetës tonë. Ato i japin po ashtu kuptim faktit se a do jemi shpirtgjerë të lumtur apo fatkeq të mllefosur.
Një mori enigmash filozofike që lindin nga kjo çështje kanë bërë që shumë, përfshirë myslimanët, të përjetojnë dyshime në besimin e tyre. Dikotomia (dysi) ekzistenciale që prodhon distanca/afërsia midis lindjes dhe perëndimit po ashtu prodhon përplasje dhe konflikte brenda vet natyrës njerëzore. Besimi në providencën hyjnore (caktimi i Zotit) është një dallim esecnial midis lindjes dhe perëndimit që ofron vazhdimësi dhe vizion të plotë për ata që e posedojnë këtë kredo (muslimanët). Providenca hyjnore (caktimi) është një realitet që ekziston përtej kohës dhe hapësirës, që do të thotë se ne jemi thjesht të paaftë për ta konceptuar atë me aftësitë tona të kufizuara racionale. Kjo është ajo që pohohet edhe në një transmetim “të shenjtë”. Për Allahun nuk ka të kaluar, të tashme apo të ardhme pasi vetëm Ai e rregullon kohën. Siç ka thënë Pejgamberi a.s : "Askush prej jush të mos e mallkojë kohën, sepse Allahu është vet koha".
Në fakt errësimi është burimi i fillimit të të gjitha të këqijave dhe zhvillohet si rezultat i indiferentizmit për një kohë të gjatë ndaj gjithçkaje që njeriut i përkujton Zotin. Gjendja e errësimit, ndodh kur zemra fillon të humbasë cilësitë e saj, ndjeshmëritë e saj njerëzore. Ato ndjeshmëri e kthejnë në natyrshmërinë e fillimit, kur gjërat ishin të thejshta dhe bota ishte e pakomplikuar, shumë e vogël gati personale, ku të duket se gjithçka është bërë vetëm për ty, aty ku e mira të duket e mirë teksa e keqja e keqe, pa nuanca sfondi. Ndaj ajo që vlen të përmendet është se asnjë përpjekje materialiste ekzistuese për të shpjeguar mendjen njerëzore nuk ka qenë e suksesshme madje as nuk i është afruar një gjëje të tillë
Po çfarë është një letër lakmusi? Me pak fjalë ajo është një lloj letre që ndryshon ngjyrën sipas aciditetit të solucionit në të cilin është zhytur dhe që mund të përdoret për të testuar aciditetin e vet atij solucioni. Pra një mënyrë efektive dhe e qartë për ta vërtetuar ose matur atë solucion ose një mënyrë e caktuar për të vendosur për diçka apo rreth diçkaje.
Ajo që shpesh shumë lindorë (muslimanë ose jo) gjejnë në perëndim nuk është realisht ikje nga religjoni, “providenca” hyjnore por nga errësirat e unit dhe pasojat e shtrembërimeve shpirtërore.Për aq kohë sa merr frymë, të ndryshosh është akoma një opsion. Kjo të bën të kuptosh se gjithkush nga ne është një copëz e vetme mendimi e cila nëse lejohet të përsëritet skalit qëndrime dhe përzgjedhje. E tërë kjo më kujtoi impaktin e mëpasëshëm të botës së akteve në tërësinë tonë, madje ato skalisin edhe mënyrën sesi ne i besojmë apo i mohojmë gjërat nëse nuk shqyrtohen me imtësi në momentin që janë akoma mendime. Djali i xhaxhait të profetit, a.s, Ibn Abasi ka thënë: “Vërtet, veprat e mira sjellin shkëlqim në fytyrë, dritë në zemër, gjerësi furnizimi, forcë në trup dhe dashuri në zemrat e njerëzve (për atë njeri). Dhe veprat e liga sjellin errësirë në fytyrë, errësirë në botën tjetër por edhe në zemër, dobësi në trup, kufizim të furnizimit dhe urrejtje në zemrat e njerëzve (për atë njeri)” El xhevab el kafij 1/54.
Katalizatori për ndryshimin e “fatit” tonë varet nga veprimet: qëllimet, lutjet, lutjet dhe veprat e mira. Kështu “fati” ynë do të ndryshojë për mirë e bashkë me të edhe zemra dhe inteligjenca emotive. Nuk është fuqia e veprimeve tona në vetvete ajo që e bën ndryshimin, por është një shpërblim që Allahu na dhuron për dorëzimin ndaj vullnetit të Tij. Në këtë mënyrë, njerëzimi është përgjegjës për veprat e tyre. Allahu thotë: “Çdo shpirt është përgjegjës për veprimet e veta; asnjë shpirt nuk do të mbajë barrën e tjetrit. Ju të gjithë do të ktheheni te Zoti juaj në fund dhe Ai do t'ju tregojë të vërtetën rreth dallimeve tuaja”. Profeti a.s tha: ....... Njerëzit e së mirës në dynja janë njerëzit e së mirës edhe në ahiret, dhe njerëzit e këqij në dynja janë të këqij edhe në ahiret.” Shejh ALbani në Sahih el xhamiu es-sagir nr 3796.
Gëte, perëndimori i magjepsur pas lindjes
Gjatë jetës së tij, polimathi i madh me origjinë gjermane, Gëte (Johann Wolfgang von Goethe), ushqeu një magjepsje të thellë për Islamin. Angazhimi i tij me Islamin nuk ishte thjesht sipërfaqësor. në moshën shtatëdhjetë vjeçare ai rrëfeu sinqerisht se po mendonte të festonte me përnderim “atë natë të shenjtë, kur Kur'ani, në tërësi, iu paraqit Profetit nga lart.” (sinjalizon aderimin e tij në fe dhe nata është ajo në shpellën Hira ku profetit a.s iu zbrit për herë të parë Kurani).Midis viteve 1814 dhe 1819ai shkroi Divanin (libër me poezi) e tij “Divani i lindje perëndimit”, aty ai shkroi ("Ai që njeh veten dhe të tjerët do të njohë se: Orienti dhe Perëndimi nuk mund të ndahen dot"). Në Divanin e tij, Gëte ankohet se Perëndimi është bërë shumë materialist në pikëpamje dhe pret që Lindja të japë një mesazh shprese për të ringjallur vlerat shpirtërore në Evropë. Ikbali e përshkruan punën e tij si një përkujtim për Perëndimin, përkujtim për rëndësinë e moralit, fesë dhe qytetërimit. Ai pohon se një individ nuk mund të aspirojë kurrë për dimensione më të larta nëse nuk mëson për natyrën e spiritualitetit.
Mendimtari i njohur Tarik Ramadan thotë : “Mësimi i parë na thotë se njerëzit nuk përbëhen nga elementë moralisht antitetikë (konfliktual): shpirti, fryma (ar-ruh) e fryrë në trup, e cila bëhet nefs, zemra, arsyeja, trupi ku jetojnë emocionet, janë, si të thuash, “elementë neutralë” që i ftojnë individët të ndërgjegjësohen për përgjegjësitë e tyre.Për ta arritur këtë, Ai ka ngulitur, me shkëndijen e parë, “nevojën për të” dhe për “shenjat” e pranisë së Tij. I takon njerëzimit të mësojë t'i lexojë këto shenja dhe të përpiqet të kënaqë këtë nevojë: ky është dimensioni i parë i përgjegjësisë njerëzore”.
Por çfarë na sugjeron rasti i Gëtes dhe shembulli i letrës së lakmusit?!
Letra e lakmusit në këtë kontekst është testi që tregon si këto dy botë, edhe pse me qasje të ndryshme, mund të përfitojnë nga njëra-tjetra. Një shoqëri që mbështetet vetëm në racionalitet mund të përballet me sfida të lidhura me mungesën e ndjenjave të brendshme dhe shpirtërore, ndërsa një shoqëri që mbështetet kryesisht në intuitë dhe besim mund të përballet me mungesë të bazave të forta racionale.