Profecitë biblike që sinjalizojnë ardhjen e Muhamedit a.s
Allahu thotë në Kuranin Famëlartë:
"Ata të cilët e pasojnë të dërguarin (Muhammedin), Pejgamberin arab, që nuk di as të shkruajë dhe as të lexojë, të cilin e gjejnë të përshkruar ( me virtytet e tij),në Tevrat dhe në Inxhil" Araf 157
Pa dyshim që ka shumë profeci në lidhje me ardhjen e Profetit Muhamed (a.s) në Bibël, por në ajetin kuranor të cituar më sipër, përmenden veçanërisht Tevrati dhe Ungjijtë; sepse Moisiu (a.s) dhe Jezusi (a.s) ishin figura të shquara midis të gjithë profetëve izraelitë.
Myslimanët e shohin burimin origjinal të Biblës si të shenjtë dhe hyjnor dhe mediumin e saj si të vërtetë. Dhe këtu është një ajet i Kur'anit që konfirmon këtë deklaratë:
Natyrisht, muslimanët i konsiderojnë Shkrimet e Krishtere si të tjetërsuara, por ndërfutja ( në ktë rast ende nënkupton mbajtjen e disa të vërtetave origjinale.
Parimi që Profeti i Muhamed (a.s) dëshmon për të vërtetën e të gjitha shpalljeve të mëparshme, siguron një themel të fortë për harmoninë midis feve tëndryshme të botës, si dhe për unitetin e racës njerëzore. Fakti që të gjithë profetët e mësipërm dëshmojnë për të vërtetën e Profetit Muhamed (savs) përbën njëdëshmi akoma më të fortë për të vërtetën e Islamit dhe Unitetin e feve.
"
Musai (as) profetizoi për Muhamedin a.s . Në Ligji i Përtërirë 18:17-19, Moisiu (as) profetizoi: "..unë do të nxjerr për ta një profet nga gjiri i vëllezërve të tyre dhe do të vë në gojën e tij fjalët e mia, dhe ai do t’u thotë atyre të gjitha ato që unë do t’i urdhëroj. Dhe do të ndodhë që në se dikush nuk i dëgjon fjalët e mia që ai thotë në emrin tim, unë do t’i kërkoj llogari."
Profeti i parathënë në këtë profeci nuk ishte Jezu Krishti (as), as ndonjë profet tjetër izraelit, sepse asnjëri prej tyre nuk pretendoi kurrë se ishte profeti i premtuar këtu. Ne lexojmë në Ungjillin e Gjonit (1:19-21) se në kohën e Jezusit, hebrenjtë prisnin ardhjen e tre profetëve. Së pari Elia, së dyti Mesihu (as), së treti një profet me famë të tillë universale, saqë në rastin e tij nuk mendohej të ishte i nevojshëm ndonjë specifikim tjetër. "Profeti" do të kishte famë të mjaftueshme për të përcjellë atë që ishte synuar këtu. Jezusi (as) pretendoi se ishte Mesihu (ose Krishti sipas versionit grek) dhe ai e konsideroi Gjon Pagëzorin (Jahjan birin e Zekerias) si Elia (Mateu 11:14, 17:10-13). Më tej, ai profetizoi për ardhjen e tij të dytë në ditët e fundit kur besimi i vërtetë do të zhdukej nga toka (Luka 18:8).
Muhamedi a.s. udo të vinte para ardhjes së Dytë të Isait (as)
Pjetri duke përshkruar kohën e "Atij Profetit" thotë: "...që të vijë koha kur Zoti do t'ju përtërijë me praninë e tij, duke ju dërguar Krishtin Jezu që e kishte caktuar për ju që më parë. Ai duhet të rrijë në qiell deri në kohën e përtëritjes së të gjitha gjërave, siç e ka lajmëruar Perëndia përmes profetëve të tij të shenjtë, që prej shumë kohësh. Moisiu ka thënë: Zoti, Perëndia juaj, do të nxjerrë prej jush, mes vëllezërve tuaj, një profet si unë. Dëgjojeni për gjithçka që do t'ju thotë! Kushdo që nuk do ta dëgjojë atë profet, do të shfaroset prej popullit. Dhe të gjithë profetët, të gjithë ata që kanë folur, që nga Samueli e deri te të tjerët pas tij, i kanë paralajmëruar këto ditë." Veprat 3: 20-25
Këto fjalë të Pjetrit nënkuptojnë qartë se ardhja e "atij profeti" do të ndodhë përpara ardhjes së dytë të Jezusit (Isa as). Isai (as) theksoi në shëmbëlltyrën e vreshtit se pas tij do të vijë Zoti i vreshtit dhe shtoi: Prandaj unë po ju them se juve do t'ju hiqet mbretëria e Perëndisë dhe do t'i jepet një kombi që do ta bëjë të japë fryte" Mateu 21:43
Kështu Jezusi (as) e ka bërë të qartë se Profeti që do të vinte pas tij nuk duhej të ishte nga izraelitët, por nga një komb tjetër - vëllezërit e tyre, Ismailitët.
Kjo profeci është përmbushur në personin e Muhamedit a.s., Themeluesit të Islamit. Sepse në radhë të parë, ai vinte nga pasardhësit e Ismaelit (as), vëllezërve të izraelitëve; në mënyrë që të përmbushet premtimi i Zotit për Ismailin (as): "Unë e kam bekuar atë ... dhe do ta bëj atë një popull të madh." (Zanafilla 17:20)
Së dyti, ai ishte profeti që erdhi me një ligj të ri - ligjin e Kuranit. Asnjë nga profetët izraelitë, duke përfshirë Jezusin e Nazaretit (as), me përjashtim të Moisiut (as), nuk solli një ligj ose juridiksion të ri; asnjëri prej tyre nuk pretendoi se ishte si Musai (as). Nga ana tjetër, është shkruar shprehimisht për Muhamedin (s.a.v.s.) në Kuranin Famëlartë se ai ishte profet si Musai (as).
“Ne kemi dërguar nga mesi juaj një profet (MUahmedin) ashtu sikurse i dërguam Faraonit profet (Musain)” Kuran 73:16. Përsëri, ai tërheq vëmendjen e judenjve kah profecisë së Ligjit të Përtërirë 18:18 ekzaktësisht me këto fjalë (sikurse edhe Kurani pra): "Një dëshmitar nga gjiri i benu izraelitëve ka dëshmuar për një (profet të vërtet) sikurse ai". Kuran 46:11
Prova e tretë është se Muhamedi (s.a.v.s.) nuk foli asgjë nga vetja e tij siç ishte shkruar në profeci ("çfarëdo që ai të dëgjojë nga ajo që i shpallet, do të flasë në emrin tim"). Në Kuranin Famëlartë, të gjithë kapitujt fillojnë me fjalët: “Në emër të Zotit, Mëshiruesit, Mëshirëbërësit”.
Manifestimi i hyjnores në malin Paran
Ekziston një profeci e rëndësishme në Bibël
"Dhe u tha: "Zoti erdhi nga Sinai dhe u ngrit mbi ta në Seir; u paraqit në madhështinë e tij nga mali Paran, arriti nga mesi i një morie shenjtorësh; nga e djathta e tyre dilte për ta një ligj i zjarrtë." Ligji i përtërirë 33:2
Ardhja nga Sinai i referohet shfaqjes së Moisiut (as) dhe ngritja nga Seiri aludon atë të Jezusit (as). Profeti që shkëlqeu nga mali Paran nuk mund të ishte tjetër veçse Profeti (sav) i Arabisë, pasi Paran është emri i lashtë i pjesës së Arabisë ku u vendosën fëmijët e Ismailit (as), paraardhësit e Muhamedit (a.s.). Forma arabe e fjalës Paran është Faran ose Pharan. Jacut's Geographishes Worterbuch (F. Westenfielt, Leipzig, 1862, Vol. III, P834) thotë se Faran është një emër i Mekës. Fjala Faran duket se është arabishtja Farran. Do të thotë dy refugjatë. Duket se vendi mori emrin nga Hageri dhe Ismaili (as), të cilët erdhën atje si refugjatë. Dr. A. Benisch e quan atë në përkthimin e tij të Pentateuch shkretëtira e Paranit.
Ajo që tregon padyshim identitetin e Muhamedit (a.s.) është shprehja: “Ai erdhi me dhjetë mijë shenjtorë” dhe “nga e djathta e tij doli një ligj i zjarrtë për ta”. Në kohën e pushtimit të Mekës, dhjetë mijë njerëz e ndoqën atë dhe ai ishte bartës i ligjit të Kuranit. Prandaj, profecia është përmbushur mrekullisht në personin e Profetit Muhamed (paqja dhe bekimet e Zotit qofshin mbi të).
Arabia është toka e të Premtuarit
Një profeci e tretë është: "Profecia mbi Arabinë. Do ta kaloni natën në pyjet e Arabisë, o karvanë të dedanitëve. I dilni para të eturit duke i sjellë ujë, o banorë të vendit të Temas; i kanë dalë përpara ikanakut me bukën e tyre. Sepse ata ikin para shpatave, para shpatës së zhveshur, para harkut të nderur, para tërbimit të betejës. Sepse kështu më ka thënë Zoti: "Brenda një viti, ashtu si viti i një argati me mëditje, tërë lavdia e Kedarit do të zhduket; dhe ajo që do të mbetet nga numri i harkëtarëve, njerëzit trima të bijve të Kedarit, do të jetë një gjë e vogël, sepse ka folur Zoti, Perëndia i Izraelit". Isaiah 21:13-17
Pika e parë që duhet mbajtur parasysh në lidhje me këtë profeci është se Arabia është skena e Profecisë. Kjo është më domethënëse. Muhamedi a.s. u shfaq në Arabi.
Së dyti, profecia flet për "Atë që iku". Emigrimi i Muhamedit (salallahu alejhi ue selem) është një ngjarje e rëndësishme në historinë e botës. Pikërisht me migrimin e Muhamedit (s.a.v.s.) nga Meka fillon kalendari mysliman.
Së treti, “iku nga shpatat e zhveshura” dëshmon përfundimisht përmbushjen e profecisë së Muhamedit (s.a.v.s.) i cili iku nga Meka kur shtëpia e tij u rrethua nga armiqtë e tij që qëndronin aty, me shpata të zhveshura, të etur për gjakun e tij.
Së katërti, një tjetër dëshmi e qartë në favor të Muhamedit (s.a.v.s.) gjendet në: “Brenda një viti… e gjithë lavdia e Kedarit do të zhduket… njerëzit e fuqishëm të Kedarit do të pakësohen”. Kjo u përmbush në betejën e Bedrit, e cila ndodhi brenda një viti nga ikja e Muhamedit, dhe në të cilën betejë, kurejshët e Mekës (Kedarit) pësuan një disfatë dërrmuese; shumica e njerëzve të tyre të fuqishëm ranë atje.
Rev. C. Forster e lokalizon Kedarin në Hixhaz dhe i identifikon ata me fisin Kureish. Shih: Gjeografia historike e Arabisë nga Rev. C. Forster, fq. 244-265.
Emri Muhamedit a.s i përmendur në Bibël
Ekziston një profeci e rëndësishme në Këngën e Solomonit (5:9-16). Në këtë profeci, ai për të cilin flitet këtu është i dashuri i Perëndisë. Një nga titujt e Muhamedit (salallahu alejhi ue selem) është Habibullah - i dashuri i Zotit. Së dyti: "I dashuri im është i bardhë dhe i kuq". Kjo ishte ngjyra e Muhamedit (s.a.v.s.), së treti, "Më kryesorja ndër mijëra". Ne kemi treguar tashmë se Muhamedi a.s ishte në krye të dhjetë mijë ndjekësve në kohën e hapjes së Mekës. Pika e katërt dhe më e habitshme në këtë profeci është emri i Muhamedit (s.a.v.s.) në vargun 16. Ai cilësohet si : "Po, ai është krejtësisht i dashur" në Biblën angleze. Në Biblën Hebraike, fjala është "Muhamed-im". Shih Biblën Hebraike të shtypur për Shoqërinë Biblike dhe të Huaj Britanike nga Trowitzsch & Sons, Berlin, F. 1159.
Ngushëlluesi i Premtuar i Ungjillit
Profecia është si më poshtë: “Nëse më doni, zbatoni urdhërimet e mia. Dhe unë do t’i lutem Atit dhe ai do t’ju japë një Ngushëllues tjetër, që do të qëndrojë përgjithmonë me ju. Frymën e së Vërtetës, që bota nuk mund ta marrë, sepse nuk e sheh dhe nuk e njeh" Gjoni 14:15-17 . " ...por Ngushëlluesi, Fryma e Shenjtë, që Ati do ta dërgojë në emrin tim, do t’ju mësojë çdo gjë dhe do t’ju kujtojë të gjitha këto që ju thashë." 14:26
Përsëri:
"Megjithatë unë ju them të vërtetën: është mirë për ju që unë të shkoj, sepse, po nuk shkova, nuk do të vijë te ju Ngushëlluesi; por, po shkova, unë do t’jua dërgoj." .Gjoni 16:7.
"Kam edhe shumë gjëra të tjera për t’ju thënë, por ato ende ju nuk mund t’i mbani. Por, kur të vijë ai, Fryma e së vërtetës, ai do t’ju prijë në çdo të vërtetë, sepse ai nuk do të flasë nga vetja, por do të thotë gjitha ato gjëra që ka dëgjuar dhe do t’ju kumtojë gjërat që do vijnë. Ai do të më përlëvdojë, sepse do të marrë prej meje dhe do t’jua kumtojë" Gjoni 12-14.
Gjoni 14:26 thotë se Fryma e Shenjtë është Ngushëlluesi. Ky pretendim është në kundërshtim me fjalët e qarta të Gjonit 16:7, ku Jezusi (as) thotë se largimi i tij, d.m.th., vdekja e Jezusit është pashmangshmërisht e nevojshme për ardhjen e Ngushëlluesit. Dhiata e Re thotë se Gjoni ishte i mbushur me Frymën e Shenjtë edhe para se të lindte (Luka 1:14) dhe flet për vet Jezusin (as) sikur merr Frymën e Shenjtë në formën e një pëllumbi (Mateu 3:16) Kështu, Fryma e Shenjtë ishte e zakonshme të vizitonte njerëzit përpara Jezusit (as) si dhe në kohën e tij. Për çfarë, atëherë vjen referenca nën fjalët: "Nëse nuk largohem, Ngushëlluesi nuk do të vijë te ju". Sigurisht jo për Frymën e Shenjtë; sepse është një çështje e njohurisë së përbashkët që Fryma e Shenjtë po bashkëjetonte me Jezusin (as), dhe do të ishte sakrilegji të mendosh për një moment se Jezusi (as) ishte pa Frymën e Shenjtë. Pra, Ngushëlluesi ishte dikush tjetër përveç Frymës së Shenjtë.
Kjo gjithashtu mbështet pohimin tonë se ka pasur shumë ndërfutje në Biblën ekzistuese të krishterë. Është mjaft e qartë se Ngushëlluesi nuk mund të jetë Fryma e Shenjtë, pasi Jezusi (as) përdor përemrin "ai" në vend të "asaj" kur flet për Ngushëlluesin.
Ngushëlluesi duhej të sillte mësime të plota
Sipas profecisë: Ngushëlluesi, Fryma e së vërtetës, "do t'ju udhëheqë në çdo të vërtetë". Profeti Muhamed (savs) ishte i vetmi profet që pretendoi se kishte sjellë mësimet e plota përmes Kuranit të Shenjtë për të cilin Devenport thotë:
"Kurani është kodi i përgjithshëm i botës myslimane; një kod social, civil, tregtar, ushtarak, gjyqësor, penal, penal dhe fetar; me të rregullohet gjithçka; nga ceremonitë e fesë deri te ato të jetës së përditshme; nga shpëtimi i shpirtit te shëndeti i trupit; nga të drejtat e bashkësisë së përgjithshme te ato të shoqërisë, nga morali te krimi, nga dënimi këtu në atë të jetës së ardhshme".
Sipas profecisë: Ngushëlluesi nuk do të fliste nga vetja, por "çfarëdo që të dëgjojë, do të thotë". Fryma e zbritur mbi Apostujt në Rrëshajë nuk ishte Ngushëlluesi i cili nuk duhej të fliste për veten e tij, sepse ky shpirt boshatisi edhe trupin në të cilin banonte. "Unë, unë, imja, ne, vetë" ishin fjalët e shqiptuara nga Pjetri, Gjoni, Filipi, Jakobi dhe nga dymbëdhjetë kur u mblodhën së bashku. Prandaj, fjalët e profecisë nuk mund t'i atribohen Frymës së Shenjtë, e cila iu dha tashmë (atyre), siç është e qartë nga Gjoni 20:22 - "Dhe, kur ai (Jezusi) tha këtë, ai mori frymë dhe u tha atyre. Merrni Frymën e Shenjtë." të paktën në një të tretën e saj. Pse, atëherë duhet të reduktohet në statusin e një marrësi, duke dëgjuar ndonjë gjë nga ndonjë person tjetër. Është, nga ana tjetër, agjenti aktiv që u dikton fjalë të tjerëve ato që duhet t'i komunikojnë njerëzimit. Natyrisht, pasazhi i referohet një njeriu të frymëzuar nga Zoti, i cili nuk do t'u transmetojë të tjerëve asgjë përtej asaj që i zbulohet. “Ai nuk flet nga vetja, por është fjala e Zotit që i është shpallur” thotë Kurani Famëlartë (53:4-5).
Ngushëlluesi përmendet në mënyrë të përsëritur në Bibël si "Fryma e së Vërtetës" dhe këtu mund të vërehet rastësisht se fjala Ngushëllues nuk mund të shtrembërohet, në mënyrë imagjinare për t'u përshtatur me Frymën e Shenjtë, sepse askund në Bibël ky i fundit nuk quhet Fryma e së Vërtetës. Për më tepër, Jezusi (as) flet për Të si një Ngushëllues tjetër. Vetë Isai (as), natyrisht, ishte një Ngushëllues. Prandaj, Ngushëlluesi tjetër i parathënë duhet të jetë gjithashtu i vdekshëm si ai.
Tabloja kuranore është e njëjtë në këtë drejtim kur shpall ardhjen e Profetit (sav) kështu:– Thuaj, Fryma e së Vërtetës erdhi dhe gënjeshtra u zhduk. (Kuran 17:82)
Është e kotë të kundërshtosh se Profeti (a.s) ishte njeri dh jo “Shpirt”. Vetë Bibla e ka përdorur fjalën "Shpirt" në një larmi kuptimesh, si për shembull: "Fryma është e gatshme, por mishi është i dobët" ku nënkupton pjesën shpirtërore të njeriut. Përsëri, përdoret gjithashtu për të mbrojtur Zotin, si në Kuranin e Shenjtë ashtu edhe në Bibël, sesi zbret mbi të drejtët, dhe përsëri nënkupton një person të rëndësishëm : Ajo që lind nga shpirti është shpirt.” Prandaj, argumenti i krishterë se fjala “shpirt” nuk mund të zbatohet për qenien trupore është i pabazë.
Muhamedi (s.a.v.s) e pastroi Jezusin (as) nga të gjitha akuzat e rreme
Një funksion tjetër i Ngushëlluesit është: "Ai do të më lavdërojë mua", që nënkupton praninë e një qenieje njerëzore për të dëshmuar. Ajo që mund të bëjë Fryma e Shenjtë, në rastin më të mirë, nuk është gjë tjetër veçse të vendoset në mendjet njerëzore. Megjithatë, kjo nuk është gjë tjetër veçse lavdëruese. Edhe nëse pranohet, për hir të argumentit, se Fryma e Shenjtë vërtet dëshmoi nëpërmjet qenieve njerëzore, lind pyetja nëse ai e pastroi Jezusin (as) nga akuzat e rreme që ishin hedhur ndaj tij. Judenjtë e mallkuan atë dhe pretenduan se ai kishte vdekur në kryq, të cilin ata e konsideruan sipas Shkrimeve si një vdekje të mallkuar. A e pastruan këtë të krishterët, të frymëzuar nga Fryma e Shenjtë? Jo! Përkundrazi, ata i ndihmuan hebrenjtë në propagandën e tyre blasfemuese, duke pranuar vdekjen e tij në kryq. Për më tepër, ata i ngarkuan atij fyerjen më të neveritshme, domethënë, se ai e quajti veten bir i Zotit në kuptimin e drejtpërdrejtë.
Vetëm Profeti Muhamed (paqja dhe bekimi i Zotit qofshin mbi të) i përmbushi këto fjalë profetike të Ungjillit. Ishte ai që shqiptoi me vendosmëri fjalën hyjnore: "Unë do të të pastroj ty (O Jezus) nga të gjitha akuzat e rreme që të ngarkohen nga jobesimtarët." (Kuran 3:56) Se sa ia doli Profeti (a.s) në arritjen e kësaj, mund të gjykohet nga fakti se çdo musliman e shikon Jezusin (paqja qoftë mbi të) si rob të drejtë i Zotit, si Profet të Tij. Besimi në Isain (as) përbën një pjesë të besimit të muslimanit.
Një tjetër karakteristikë e Ngushëlluesit të Premtuar, siç parashtrohet në Ungjill, ka dëshmuar një tjetër pengesë për të krishterët. "Që ai (Ngushëlluesi) të qëndrojë me ju përgjithmonë" u jep atyre përshtypjen e gabuar se Ngushëlluesi, për të qenë i pavdekshëm, duhet të jetë një "shpirt" dhe jo një qenie njerëzore, gjë që dëshmon injorancën e tyre ndaj vetë Biblës.
Vetë fjalët e Jezusit (as) në lidhje me këtë do të mjaftojnë për të larguar këtë ide të gabuar: "Ai do t'ju dërgojë një Ngushëllues tjetër që të qëndrojë me ju përgjithmonë", tregojnë qartë se Ngushëlluesi do të qëndrojë përgjithmonë në një kuptim të caktuar në të cilin vetë Jezusi nuk do të qëndrojë.
Në fakt, kur Jezusi (as) foli për ndërprerjen e jetës së tij dhe vazhdimin e asaj të Ngushëlluesit, ai në mënyrë implicite iu referua kohëzgjatjes së ekzistencës së tyre përmes mësimeve të tyre dhe ndikimit të tyre shpirtëror mbi njerëzimin.
Kur një Profet ngrihet për reformimin e një populli, ai pajiset me një armë të dyfishtë - një kod ligjesh me të cilin rregullohet jeta e njeriut dhe një magnetizëm personal që ushtron një ndikim fisnikërues mbi këdo që ai mund të kontaktojë. Në të dyja këto aspekte, Isai (as) ka pushuar së ekzistuari prej kohësh, ndërsa Profeti i Islamit jeton edhe sot dhe do të jetojë përgjithmonë (nëpërjte ligjeve që çdo musliman i praktikon).
Isai (as) erdhi me një sërë ligjesh dhe forcë shpirtërore, me anë të të cilave ai bëri një reformim të konsiderueshëm në mesin e popullit të tij për njëfarë kohe. Por, sipas ligjeve që i përshtateshin fazave të shoqërisë, ato pushuan së qeni dobi praktike kur u përballën me rritjen dhe zhvillimin e mëvonshëm të asaj shoqërie, dhe forca shpirtërore që kishte bërë mrekulli në lashtësi, e humbi efikasitetin e saj dhe u zhduk. Kështu lindi nevoja për një Ngushëllues tjetër, i cili do të sillte me vete një ligj të përsosur, jo për një klan apo rajon të caktuar, por për të gjithë racën njerëzore.
Qytetërimi ishte, në këtë kohë, mjaft i prirur , për të marrë mësime që shkonin shumë përtej kapacitetit mendor të hebrenjve të kohës së tij. Prandaj kërkohej një ligj i përsosur për të rregulluar të gjithë shoqërinë njerëzore për të zëvendësuar kodin e papërshtatshëm të Jezusit (as). Muhamed (a.s.) u ngrit për të plotësuar nevojën në lidhje me të cilën Kurani Famëlartë thotë: "Dhe Ne nuk të dërguam vetëm si mëshirë për të gjitha botët (d.m.th. për të gjithë popujt dhe të gjitha epokat)". (Kuran 21:108)