Pazari i Fjalës së Lirë/Gazetarët që shitën integritetin për një vizitë të sponsorizuar
Në një kohë kur bota përballet me raportimet më të errëta të shekullit bombardime, shkatërrim masiv, zhdukje komunitetesh të tëra, dhe një krizë humanitare që ka tmerruar opinione publike nga Tokio në Buenos Aires një grup gazetarësh shqiptarë vendosën të udhëtojnë drejt kolonive izraelite në një vizitë të sponsorizuar. Një “turne solidariteti” i kuruar nga vetë aparati propagandistik i një shteti të zhytur në konflikt të përhershëm moral dhe ligjor.
Në këtë vizitë, ata nënshkruan një mesazh publik solidarizimi me banorë të një kibuci (vendbanim kolonial ) vetëm pak metra nga një territor ku, për dy vite rresht, komunitete të tëra civile janë shkatërruar. Ndërkohë që një popull tjetër jeton nën rrënoja, këta përfaqësues të mediave shqiptare zgjedhën të rreshtohen në mënyrë demonstrative me palën e fuqishme, duke imituar skenarin klasik të “embedded journalists”, ku gazetarët nuk raportojnë por përkulen.
Ky akt nuk është një detaj kalimtar. Është një vijë, një shkëputje, një prishje kontrate me publikun. Sepse gazetari nuk është turist i financuar. Gazetari nuk është i thirrur të firmosë nën flamuj të huaj. Gazetari nuk është megafon i asnjë pale sidomos jo në një konflikt ku disproporcioni i dhunës është bërë simbol i padrejtësisë moderne.
Këta individë editorë, moderatorë, drejtues redaksish, analistë, studiues e kameraman kanë pranuar vullnetarisht të jenë pjesë e një narrative të kuruar politikisht. Dhe kjo nuk është thjesht zgjedhje profesionale. Është zgjedhje morale. Në memorien kolektive, ky episod nuk do të zhduket.
Në një kohë kur çdo minutë e lajmeve ka nevojë për integritet, ata vendosën të pozojnë për fotografi në kolonitë e një shteti që përballet me kritika të rënda ndërkombëtare për trajtimin e civilëve.
Ky gjest është një deklaratë më vete. Një deklaratë që bie ndesh me vetë misionin e profesionit të tyre, të flasë për të dobëtin, të kontrollojë të fortin, të kërkojë të vërtetën, jo ta blejë atë.
Jo si një skandal mediatik. Por si një shenjë e qartë e asaj se si një pjesë e mediave shqiptare braktisi publikun për t’u rreshtuar me pushtetin. Si një moment ku gazetarët, në vend të solidarizoheshin me viktimat e pafjalë, zgjodhën komoditetin e protokollit diplomatik.
Ky nuk është fundi i karrierave të tyre, as nuk është fletëarrest morale.
Por është një damkë profesionale. Një kujtesë e përhershme për mënyrën sesi media mund të tradhtojë publikun pikërisht kur duhej ta mbronte.
Nuk ka rëndësi sesa justifikime do të prodhohen më pas.
Rëndësi ka simbolika, në një vend ku gazetaria ka nevojë për kurajë, një pjesë e saj zgjodhi të tregojë nënshtrim.