Plani i sugjeruar ne vitin 1935 duket se po gjen zbatim ne vitin 2025
Ideja u krijua nga një gazetar sionist britanik, Leo Elton, i cili udhëtoi në Shqipëri në 1935. – Shkrim i gazetës izraelite “Ha’haretz”
Nga Nir Hasson, Haaretz
Përvoja e fundit e Ukrainës dhe Rusisë, tregon se durimi i Trump me udhëheqësit që ai i konsideron miq nuk është i pafund, kur ata nuk i përmbushin pritshmëritë dhe deklaratat e tij optimiste. Por kjo përvojë sugjeron gjithashtu, se ai nuk ka gjithmonë një “plan B”, kur gjërat shkojnë keq…
Nga Joshua Keating “Vox”
Pas një fitoreje vendimtare të Aleatëve disa vite pas fillimit të Luftës së Dytë Botërore, ëinston Churchill deklaroi se kur bëhej fjalë për shpresat për fundin e luftës, ajo nuk ishte “fillimi i fundit por ndoshta fundi i fillimit”. Ky lloj përcaktimi mbi pritshmërinë, nuk është në stilin e presidentit aktual të SHBA-së Donald Trump.
Nga Marlind Laçi
Bashkimi Kombëtar: Ndërmjet çthurjes kozmopolitaniste dhe nevojës në terren.
Deklarata e Kryeministrit Edi Rama se teza e bashkimit kombëtar i përket së kaluarës, shekujve XIX-XX, ngre shumë pikëpyetje për vizionin e tij mbi identitetin dhe të ardhmen e kombit shqiptar, gjë që nuk sjell asgjë të re në porfilin e tij prej një politikani ekstrakozmopolitan. Një qëndrim i tillë, që e redukton idealin e bashkimit vetëm në një tezë të vjetëruar nga tallazet historike bie ndesh me realitetin gjeopolitik, gjeostrategji, aspiratat e shqiptarëve dhe me vetë parimet e zhvillimit kombëtar.
Historia islame e shekullit të fundit ka qenë shpesh e ngarkuar me përçarje të brendshme, të cilat kanë ardhur jo vetëm nga presioni i jashtëm, por edhe nga një metodologji e trashëguar. Një nga nyjet më të errëta në këtë histori është fetva e Ibn Sehmanit (1912), dijetari nexhdit që i dha legjitimitet teologjik dinastisë Al Saudve për të luftuar Perandorinë Osmane dhe për të lidhur aleancë me Britaninë kundër saj.
Në këtë fetva, armiku më i madh nuk shihej si pushtuesi kolonial, por myslimani që nuk pranonte interpretimin e ngushtë të kësaj metodologjie. Osmanët kështu u konsideruan si të devijuar dhe u shpallën më të rrezikshëm se çdo fuqi perëndimore. Kështu, metoda e tekfirit u shndërrua në një mjet politik, që i lejoi Saudët të justifikonin luftën kundër tyre dhe të kërkonin ndihmën e britanikëve qoftë edhe në një mënyrë subkoshenciale Në botën islame, paqëndrueshmëria dhe përçarjet e brendshme shpesh nuk vijnë vetëm për shkak të pushtuesve apo ndikimeve të jashtme, por prej defekteve metodologjike që teoritë dhe fetvat e brendshme prodhojnë. Një nga këto defekte më të rëndë ,që ka sjellë pasoja është fetva e Ibn Sehmanit dhe trashëgimia që vijon prej saj pra një koncept i ngushtë që shpesh e prioritizon betejën me “të devijuantët myslimanë brenda korpusit të besimit” dhe e racionalizon, justifikon pajtimin me jashtmin.
