𝐀 𝐝𝐨 𝐭ë 𝐩ë𝐫𝐬ë𝐫𝐢𝐭𝐞𝐭 𝐒𝐚𝐛𝐫𝐚 𝐝𝐡𝐞 𝐒𝐡𝐚𝐭𝐢𝐥𝐚?
Pikëpyetjet mbi planin e paqes për Gazën, ashtu si Putin edhe Netanyahu mund të tallet me Trumpin
Përvoja e fundit e Ukrainës dhe Rusisë, tregon se durimi i Trump me udhëheqësit që ai i konsideron miq nuk është i pafund, kur ata nuk i përmbushin pritshmëritë dhe deklaratat e tij optimiste. Por kjo përvojë sugjeron gjithashtu, se ai nuk ka gjithmonë një “plan B”, kur gjërat shkojnë keq…
Nga Joshua Keating “Vox”
Pas një fitoreje vendimtare të Aleatëve disa vite pas fillimit të Luftës së Dytë Botërore, ëinston Churchill deklaroi se kur bëhej fjalë për shpresat për fundin e luftës, ajo nuk ishte “fillimi i fundit por ndoshta fundi i fillimit”. Ky lloj përcaktimi mbi pritshmërinë, nuk është në stilin e presidentit aktual të SHBA-së Donald Trump.
Kryeministër, Shqiptarët i Bashkon Prizreni dhe jo Brukseli
Nga Marlind Laçi
Bashkimi Kombëtar: Ndërmjet çthurjes kozmopolitaniste dhe nevojës në terren.
Deklarata e Kryeministrit Edi Rama se teza e bashkimit kombëtar i përket së kaluarës, shekujve XIX-XX, ngre shumë pikëpyetje për vizionin e tij mbi identitetin dhe të ardhmen e kombit shqiptar, gjë që nuk sjell asgjë të re në porfilin e tij prej një politikani ekstrakozmopolitan. Një qëndrim i tillë, që e redukton idealin e bashkimit vetëm në një tezë të vjetëruar nga tallazet historike bie ndesh me realitetin gjeopolitik, gjeostrategji, aspiratat e shqiptarëve dhe me vetë parimet e zhvillimit kombëtar.
Fetvaja e Ibn Sehmanit, Gylenizmi dhe dobësimi i përkatësisë identitare
Historia islame e shekullit të fundit ka qenë shpesh e ngarkuar me përçarje të brendshme, të cilat kanë ardhur jo vetëm nga presioni i jashtëm, por edhe nga një metodologji e trashëguar. Një nga nyjet më të errëta në këtë histori është fetva e Ibn Sehmanit (1912), dijetari nexhdit që i dha legjitimitet teologjik dinastisë Al Saudve për të luftuar Perandorinë Osmane dhe për të lidhur aleancë me Britaninë kundër saj.
Në këtë fetva, armiku më i madh nuk shihej si pushtuesi kolonial, por myslimani që nuk pranonte interpretimin e ngushtë të kësaj metodologjie. Osmanët kështu u konsideruan si të devijuar dhe u shpallën më të rrezikshëm se çdo fuqi perëndimore. Kështu, metoda e tekfirit u shndërrua në një mjet politik, që i lejoi Saudët të justifikonin luftën kundër tyre dhe të kërkonin ndihmën e britanikëve qoftë edhe në një mënyrë subkoshenciale Në botën islame, paqëndrueshmëria dhe përçarjet e brendshme shpesh nuk vijnë vetëm për shkak të pushtuesve apo ndikimeve të jashtme, por prej defekteve metodologjike që teoritë dhe fetvat e brendshme prodhojnë. Një nga këto defekte më të rëndë ,që ka sjellë pasoja është fetva e Ibn Sehmanit dhe trashëgimia që vijon prej saj pra një koncept i ngushtë që shpesh e prioritizon betejën me “të devijuantët myslimanë brenda korpusit të besimit” dhe e racionalizon, justifikon pajtimin me jashtmin.
I.zraeli e maskon gjenocidin si një mundësi për të bërë biznes
Nga Muhammad Shehada “New Arab”
Më shumë sesa një vizion i së ardhmes, i ashtuquajturi plani i “Rivierës së Gazës” është një nekrologji e shkruar në gjuhën e luksit. I prezantuar në videoklipe imagjinare plot shkëlqim, dhe i reklamuar si një hap drejt progresit, ai është në realitet kulmi i viteve të shkatërrimit të paramenduar: një plan për të zhdukur palestinezët e Gazës, dhe për ta paraqitur mungesën e tyre nën flamurin e inovacionit.
Ajo që po paraqitet si investim dhe rigjenerim, është në të vërtetë riciklimi i një gjenocidi në një spektakël, një mbulesë për të zbukuruar një projekt politik të themeluar mbi rrënojat e Gazës dhe heshtjen e banorëve të saj të dëbuar.