Në zi duhet të jetë Athina, jo Tirana.
Në historinë e tranzicionit politik shqiptar, një nga figurat më kontradiktore mbetet Fatos Nano një politikan që pretendoi se po modernizonte Shqipërinë, por që në shumë momente u perceptua si i huaj ndaj shpirtit të saj. Deklarata e tij e famshme se synonte “të shkatërronte 555 vitet” e trashëgimisë osmane u kthye në simbol të një mentaliteti që kërkonte të zhbënte rrënjët kulturore e fetare të shumicës së shqiptarëve.
Nano pretendonte se donte të çlironte vendin nga prapambetja, por në të vërtetë, ajo që shumë panë, ishte përpjekja për të ndërtuar një identitet politik të shkëputur nga populli i vet. Ai shfaqi shpesh një mosbesim të thellë ndaj vlerave shpirtërore që kishin mbajtur gjallë kombin ndër shekuj — duke e parë Islamin, dhe gjithçka që vinte nga Lindja, si pengesë për “evropianizimin” e vendit.
