Toka e shenjtë në Kuran dhe hadith sipas rëndësisë së saj simbolike dhe eskatologjike
Nga: Maria Massi Dakake/Universiteti George Mason
Në Islam, ekziston një koncept i përcaktuar qartë i gjeografisë së shenjtë ose qendrave të shenjta që përfaqësojnë pika të ndryshme aksesi në një lidhje vertikale midis hyjnores dhe njerëzores. Brenda Islamit, nocioni i së shenjtës si i tillë - si dhe vendi i shenjtë - lidhet me fjalën ‘harem, e cila tregon një vend të shenjtë, një vend të mbrojtur, i cili në shenjtërinë e tij duhet të jetë i lirë nga të gjitha format e dhunës dhe konflikteve. Ky koncept ishte i pranishëm në Arabi që nga kohët para-islame, madje edhe në mes të paligjshmërisë relative dhe luftës së vazhdueshme të brendshme midis fiseve arabe, literatura islame sugjeron që disa qytete konsideroheshin si faltore (mes tyre Meka) dhe disa muaj të vitit konsideroheshin si të shenjta. Në këto vende dhe kohë të shenjta, arabët shmangën gjakderdhjen dhe dhunën, për hir të pelegrinazhit ritualistik religjoz. Kurani miraton vendet e shenjta dhe muajt e arabëve paraislamikë: