Në gjirin e shtatë fshatrave të Himarës ka një dallim në një pikë të rëndësishme. Tre nga vendbanimet e krahinës – Palasa, Himara dhe Dhërmiu – flasin brenda dhe jashtë shtëpisë shqip dhe greqisht. Katër fshatrat e tjerë, brenda dhe jashtë shtëpisë flasin vetëm shqip. Duhet patur parasysh se tre fshatrat e përmendura i kanë banesat e tyre afër detit. Për këtë arsye, ato merreshin kryesisht me lundrim, kurse kopshtarinë dhe blegtorinë e kishin si ekonomi ndihmëse.
Pothuajse çdo familje kishte mjetin e saj të lundrimit, dikush anije, dikush varkë, sipas fuqisë ekonomike. Banorët e katër fshatrave të tjerë (Vuno, Qeparo, Kudhës dhe Pilur) me banesat e tyre në kodrina, larg buzës së detit, nuk merreshin, me ndonjë përjashtim, me detari, pra nuk kishin mjete lundrimi.
Presidentja e parë grua e Maqedonisë së Veriut: Ballkani së pari, pastaj Brukseli
Për herë të parë që nga pavarësimi në vitet ‘90, Maqedonia e Veriut zgjodhi një grua për presidente të shtetit.
Historia e një jeniçeri osman i cili u bë një legjendë italiane
Moena: Një qytet i fshehur "turk" mes ultësirave të Alpeve Italiane
I vendosur në provincën veriore italiane të Trentino, një fshat i vogël i quajtur Moena, i cili njihet edhe si "La Turchia" nga vendasit, ka një histori interesante që filloi kur një jeniçer osman u arratis në këtë fshat në vitin 1683 gjatë fushatës për të pushtuar Vjenën. Gjurmët e Perandorisë Osmane, një nga perandoritë më të pasura kulturalisht dhe më jetëgjata, ende vërehen në pjesë të ndryshme të botës. E përhapur në një hapësirë të gjerë toke nga Anadolli, Afrikën e Veriut dhe Lindjen e Mesme deri në Ballkan, kultura e trashëguar dhe mënyra e jetesës së perandorisë ndikuan në tokat që ajo qeverisi.
Hafiz Musa Dërguti hoxha i vlerave humane, bashkjetesës fetare dhe mrekullive nga Zoti
Të vjetrit e kanë njohur mirë Hafiz Musa Dërgutin, atë hoxhë të nderuar prej të gjithëve, i shquar për devotshmërinë e tij të thellë, atë hoxhë që gjithnjë ishte pranë nevojtarit, pranë halleve dhe shqetësimeve të njerëzve. Kudo që kishte një hall, kudo në familjet e Shkodrës e të katundeve për rreth, që kishte një mosmarrëveshje, do të gjendej Hafiz Musaja, me fjalën e tij, me dashamirësinë e me autoritetin e tij, për të qetësuar zemrat e plagosura, për të shuar gjakrat e ndezur, për të pajtuar e afruar vëllain me vëllanë, burrin me gruan, familjen me familje, fisin me fis. E të gjitha këto i bënte për hir të Zotit, duke sakrifikuar kohën e çmuar, pa marrë parasysh lodhjen e mundimet, e jo rrallë, duke përballuar shpenzime shpeshherë edhe të rënda