“Kosi arkaik” i djegieve të periudhës komuniste dhe aloe vera e “modernizmit pa identitet”
Nga Alban Gorishti
Kujtoj me nostalgji kohën e kaluar, kur si të vegjël shkonim në plazh dhe kaq shumë qëndronim të ekspozuar në diell saqë dukeshim si copa pëlhurash të kuqe, njësoj si ajo që përdoret në arenat e ndeshjeve me dema për të tërhequr vëmendjen e kësaj kafshe që "manipulohet" kaq shumë nga e kuqja. E ndërsa mbrëmja mbërrinte duhej i vetmi "ilaç" që të qetësonte dhimbjet dhe djegiet e pësuara gjatë ditës, kosi i cili shpesh huazohej tek ndonjë komshi apo i afërt. Edhe pse efekti i këtij trajtimi popullor donte orë të tëra të shfaqte ndonjë përmirësim, gjatë kohës së kësaj kure duhet të qëndronim shtrirë ku përveç dhembjeve detyroheshim të dëgjonim edhe qortimin e të afërmve, të cilët na qortonin për shkak të kohës së madhe të ekspozimit në diell. Por i tërë ky qortim më dukej pa sens për aq kohë sa privimi i posedimeve dhe mungesa e një orientimi paraprak nuk shërbenin si zbutës të ndonjë gabimi të mundshëm.
